Европа не е играчка на Трамп

Државите членки на ЕУ имаат добри причини за загриженост дека пристапот на Вашингтон би можел да ја следи идејата од неодамнешната изјава на поранешниот руски претседател Дмитри Медведев дека „е неопходно да им се пружи помош на сите детсруктивни процеси во Европа“.

Глобалното испитување што го спроведе Европскиот совет за надворешни работи сугерира дека враќањето на Доналд Трамп во Белата куќа поголемиот свет го дочекува како добредојдено.

Само Европејците и Јужнокорејците го гледаат како нахален силеџија. Другите веруваат дека е добар и за Америка и за нивната земја и за светскиот мир.

Можеби е таа поддршка спонтана наклонетост кон победникот. Но, тоа може да доживее брз пресврт ако заживеат царините со кои се заканува, или ако продолжат конфликтите во Украина или на Блискиот исток.

Тука се случува нешто уште поинтересно. Трамповото отворено непочитување на меѓународните правила, могумина во незападниот свет го сметаат за подобро од неподносливото лицемерие на претходната либерална администрација. Под Трамп, САД конечно ќе станат нормална голема сила -империјална, а не крстоносна. Нема веќе да се претвара дека е подобра, туку ќе се однесува врз претпоставката дека е посилна од другите земји.

Меѓутоа, истражувањето на Европскиот совет за надворешни работи открива и некои трендови кои укажуваат на можности за Европа. Можеби незападниот свет го дочека Трамп со добредојде, но многумина таму ја гледаат Кина како водечки светски хегемон, а не САД.

Клучната точка на стратегијата на Трамп во 2016 беше раздвојување на Русија и Кина. Тоа веќе не е реално. Руското и кинеското општество, како и нивните лидери, се сметаат за сојузници. Истовремено, само секој петти Европеец гледа на САД како на сојузник. Додека Америка е подготвена да ги отфрли своите сојузници, Москва и Пекинг повторни ги откриваат предностите на своето партнерство.

Иако се чини дека Трамп ја има отпишано Европа, многу надвор од Западот ја сметаат за исклучително силна. За Европа во ова неријателско опкружување е најважно да не се однесува како жртва.

Европските држави не треба да брзаат ниту да му се додворат, ниту да му се спротивстават на новиот амењрикански претседател. Би требало своето време да го посветат на тоа што да прават со американските мега технолошки компании или како да одговорат на заканите со царини.

Би требало активно да влезат во разговори со Турција и други незападни сили за безбедносните гаранции за Украина. Соочена со притисокот од Трамп, Европа би требала да се посвети на себе си, а не да му се спротивставува на Трамп. Него најмногу ќе го збунат европски лидери фокусирани на сопствените општества и држави, наместо на новата американска администрација.