Лекциите од Сирија

Минатата недела падна режимот на Башар ал Асад и џихадистите го зазедоа Дамаск. И овој пат изразив олеснување дека падна режим на тиранијата. Но, предупредив сека Сиријците доволно страдаа и дека странските сили треба да се држат подалеку од таа земја и западните и незападните.

Сега ме нападнаа противниците на американскиот империјализам-затоа што ја славам победата на џихадистите. За нив, ако не го поддржувате Асад, сигурно сте приврзаник на џихадистите.

Тоа е истата таа логика, ако не сте со нас, сигурно сте против нас. И тие не можеа да видат дека режимот на Асад со својата тиранија, само ги зајакна џихадистите кои на крајот и доведоа до пад на режимот на Асад.

Некои прашуваат зарем не беше подобро во Ирак пред Садам Хусеин да го собори американската војска? Се разбира да. Истото беше и во Либија пред да биде соборен Моамер ел Гадафи. Точно е и дека сега во Сирија постои опасност од уште полоша граѓанска војна. Но, тоа не е причина Садам, Гадафи или Асад да се третираат како „решение“ и противотров на империјализмот. Нивните тирански режими го отуѓија сопствениот народ и на крајот самите се урнаа.

Накусо, антиимперијалистите може да бидат успешни, само ако се придржуваат до некои минимални етички стандарди. Тоа е најсилното оружје, а не калашниковите. Ако се држиме до етичките стандарди може да ги придобиеме масите во светот, кои на крајот ценат принципиелен хуманистички став. Така и полесно ќе ја откриеме двочичноста на западните медиуми кои бесрамно преминаа од правдање на дводецениската окупација на Авганистан за да не дојдат на власт џихадистите, на прослава на влегувањето на исти такви џихадисти во Дамаск.

Да заклучам: нема ништо збунувачко во едновремената осуда и на Садам Хусеин и на злосторничката инвазија на Џорџ Буш врз Ирак. И во едновремената осуда на Слободан Милошевиќ и бомбардирањето на НАТО во Србија. Или истовремена осуда на Талибанците и американската инвазија врз Авганистан. Како и во истовремената осуда и на тиранскиот режим на Асад и на џихадистите што го соборија со помош на САД. Тука не само што нема противречности, туку тоа е единствениот исправен начин за борба против империјализмот.

Треба да се свртиме кон она што е денеска навистина важно. Откако падна режимот на Асад, западниот печат е преполн со лирски поеми за раѓањето на нова Сирија, без ниту еден збор за американските и израелските бомби кои паѓаат од небото врз таа нова Сирија. Или за израелските окупации на нејзината територија.