Необичната смрт на либералната индивидуа

На денешните млади луѓе им е ускратена и таа мала утеха. Од моментот кога ќе проодат, имплицитно ги подучуваме дека треба себе си да се посматраат како бренд, и тоа бренд кој ќе се оценува врз основа на перцепираната автентичност. Во современото онлајн општество, маркетингот на сопствениот идентитет едноставно не може да се заобиколи. Јавното прикажување на приватниот живот е една од најважните задачи на младите луѓе. Пред да објават фоtографија или видео клип, пред да дадат рецензија за филм или пред да објават твит, тие мора да се запрашаат кого ќе привлечат со направениот избор, а кого ќе одбијат. Мораат да откријат кој од нивните потенцијални „автентични идентитети“ е најпривлечен, постојано тестирајќи ги границите на сопственото мислење во она за што веруваат дека е просечно мнение на креаторите на јавното онлајн мислење. Бидејќи денеска секое искуство може да се забалежи и сподели, непрекинато се опседнати со прашањето, дали тоа треба и да го сторат. Секој наш избор, со или без сведоци, е уште еден чекор во внимателното градење на идентитетот.

Човек не морада биде левичар за да забележи дека правото на дел од денот кога не сме на продажба практично исчезна. Иронијата е во тоа што за крахот на либералната индивидуа не се заслужни фашистичките црни кошули, или сталинистичките комесари. Падот се случи тогаш кога новиот облик на капиталот ги повика младите да одговорат на најлибералната заповед од сите: да бидат свои. Од сите модификации на човечкото однесување што капиталот во Cloud успеа да ги спроведе и монетизира, ова е веројатно најимпресивното, крунско достигнување.

Посесивниот индивидуализам никогаш не бил добар за општественото здравје. Техно-феудалното општество што го создаде капиталот во Cloud, сега е уште попогубно, затоа што се урна оградата што и пружаше спокој на либералната индивидуа, и можност да се повлече од пазарот на трудот. Капиталот во Cloud ја распарчи индивидуата во мноштво фрагментирани податоци, ја претвори во идентитет направен од избори изразени со кликови, со кои манипулираат алгоритми на начин на кој не може ни да си претставиме. Така добивме индивидуи кои не се толку посесивни, колку што се запоседнати, или индивидуи кои немаат капацитет за самопоседување.

Не ја загубивме волјата. Нашето внимание го киднапираше новата владејачка класа. А бидејќи е познато дека интернет алгоритмите ги зацврстуваат најлошите стреотипи и веќе постоечките репресивни односи, најмногу страдаат најранливите: Жените, ментално болните лица, маргинализираните и сиромашните. Ако од примерите на фашизмот извлековме некоја корисна поука, тоа е разбирањето на човековата подложност кон демонизирачки стереотипи, како и грдите привлечности на моќта, стравот, зависта и презирот кои таквите стереотипи ги предизвикуваат во нас. Во актуелната општествена стварност, интернетот не поставува очи во очи со страшното кај „другиот“. Бидејќи во онлјан насилство нема крв и болка, подготвени сме на „другото“ да возвратиме со предизвикување, потсмев и бес. Техно-феудализам ја понуди биготеријата како емоционална компензација за анксиозност и фрустрации кои произлегуваат од потешкотиите во фокусирањето и изградбата на идентитетот.