Бебињата паметат повеќе отколку што мислите

Научниците се потпираа на претходните бихејвиорални студии кои покажаа дека бебињата, кои не можат да ги вербализираат своите сеќавања, имаат тенденција подолго да гледаат во предмети кои им се веќе познати и кои ги паметат.

Во меѓувреме, неодамнешните студии за активноста на мозокот кај стаорците покажаа дека енграмите – клеточните обрасци што ги складираат спомените – се формираат кај младите стаорци, но стануваат недостапни со текот на времето.

Но, досега беше невозможно да се набљудуваат бебињата кои не сакаат да останат мирни, користејќи функционална магнетна резонанца (fMRI) уред, кој го следи протокот на крв за да ја види активноста на мозокот.

За да се надмине оваа пречка, тимот на Ник Турк-Браун користел техники кои неговата лабораторија ги усовршила со текот на времето: цуцли, кадифени животни, потпирајќи ги бебињата со перници и психоделични шари во заднината за да го задржат вниманието на децата.

Вкупно 26 бебиња, половина под една година и половина постари од една година, учествувале во експериментот, кој вклучувал скенирање на мозокот.

Прво, им беа покажани слики од лица или предмети. Подоцна им беше покажана и претходно видената слика заедно со новата.

„Меревме колку време поминаа гледајќи во познати слики и тоа е нашиот репер за разбирање на нивната меморија“, рече тој.

Со испитување на мозочната активност како одговор на меморијата, научниците потврдија дека хипокампусот бил активен во кодирањето на сеќавањата уште од многу рана возраст.

Ова беше случај за 11 од 13 деца постари од една година, но не и за деца помали од една година. Тие исто така откриле дека бебињата кои подобро се сеќаваат имаат поголема хипокампална активност.

„Она што можеме да го заклучиме од нашата студија е дека доенчињата имаат способност да кодираат епизодни сеќавања во хипокампусот од околу 12 месеци“, вели Турк-Браун.

„Генијалноста на нивниот експериментален пристап не може да се потцени“, напишаа истражувачите Адам Рамсаран и Пол Френкланд во коментарот што го придружуваше публикацијата.

Но, сè уште е мистерија што се случи со тие први сеќавања. Можеби никогаш нема да бидат целосно консолидирани во долгорочно складирање или може да бидат присутни, но да станат недостапни.

Турк-Браун се приклонува кон втората хипотеза и спроведува нова студија за да утврди дали бебињата, малите деца и децата ги препознаваат претходно видените слики.

Првичните резултати сугерираат дека сеќавањата можат да траат до три години пред да избледат. Турк-Браун е особено заинтригиран од можноста таквите фрагменти еден ден да се реактивираат подоцна во животот.